Hiken

Lieve allemaal,

Alweer erg lang geleden, lijkt het. Veertien dagen in Nederland geweest Van hot naar her gerend, 1600km gereden en heel veel vrienden en kennissen gezien. Lekker meegelopen met de Nordic Wandelaars. De trouwerij van mijn enige nichtje bijgewoond. Was erg gezellig en mijn moeder heeft de hele dag meegemaakt. Wat kan die genieten, zeg, alleen al omdat ze er bij kan zijn.

De terugvlucht naar Trinidad was anders dan de vorige keer. Ik had geen zin om een nacht in Londen te blijven, dus boekte ik een vlucht via Londen met 1 uur overstaptijd naar Barbados en 2,5 uur overstap naar Port of Spain. Ik had heeeeeel veel bagage bij me. In Londen raakte ik al één koffer kwijt , die had de overstap niet gered. Moest trouwens zelf ook erg hard rennen om mijn vlucht te halen. In Barbados had ik een handbagagekoffer in het ruim laten zetten. Die was ik in Trinidad ook kwijt! British Airways (BA) gaf me meteen een 35 US$ VISAkaart mee om de eerste dagen schoon door te komen. (wisten niet, dat ik hier alles heb en heb de kaart lekker aangenomen). De eerste koffer werd dezelfde avond nog keurig thuisbezorgd, de dag erna de tweede. Verder word ik een steeds grotere fan van KLM. De maaltijden en de bediening worden echt een stuk beter verzorgd dan bij BA.

Naast Johan was mijn superbuuf Leontien ook blij, dat ik weer terug was. Konden we eindelijk gaan hiken. Onze eerste tocht samen was naar Edit Falls, een mooie klim over soms wel gladde stenen. De waterval gaf nog niet veel water, maar de tocht ernaar toe is al schitterend. Daarna zijn we 50 minuten doorgelopen naar Macqueripe Bay. Heerlijk gezwommen in de zee, even geluierd op het strand en op het “terrasje” nog wat gedronken onder een amandelboom. De amandelen vielen er voortdurend uit, en dat doet echt pijn, dus zijn we weer terug gelopen. We zagen nog een grote sprinkhaan op het hek zitten.

Voor de tweede tocht hadden we wat kennissen warm kunnen krijgen. Eindelijk wordt het wat met ons hikingclubje (dachten we). Met 5 vrouw zouden we naar Paria Bay lopen. Een tocht van 6 uur vv. Helaas, de een na de ander viel af. Last van de nek, vanwege de onveiligheid, etc . We worden hier van alle kanten gewaarschuwd, dat het onveilig is om zonder mannen op stap te gaan. Nou, vijf vrouwen met stokken ga je niet zomaar te lijf, toch? Gelukkig was er een hele sportieve collega van Johan voor 14 dagen over uit Nederland, die wel wat van het eiland wilde zien. Zij heeft een vrije dag genomen en is met ons meegegaan. Het was weer een prachtige, pittige tocht en mijn superbuuf heeft weer respect voor de ouderen gekregen. Die zitten niet allemaal achter de geraniums, tenslotte (oei, voel me plotseling heel oud als ik dit schrijf). De tocht begon bij een uitspanning van een 80jarige Duitser, die hier al 47 jaar woont. Hij vindt het erg gezellig als we komen en houdt wel van (jonge)vrouwen. Voor de zekerheid nog eens gevraagd of het veilig genoeg is. Prima, niets aan de hand. Wel uitkijken dat je, als het gaat regenen, uit de buurt van de rivier blijft, want dan gaat het erg hard tekeer en komt er van alles (stenen, zand) naar beneden. We hadden uitstekend weer! Beetje bewolkt, maar dat is wel fijn als je loopt.
Onderweg hadden we prachtige kijkjes op de rotsige kust en ook de Pariabaai was erg mooi. Je zag er nog verse sporen van leatherback-schildpadden, maar jonge schildpadjes, die rond deze tijd ook uitkomen hebben we niet gezien. Jammer!

Johan en ik zijn een fotocursus gaan doen. Drie zondagen om 6 uur klaarstaan om met Roger Neckles, de fotograaf, op pad te gaan. Wat een geweldige man. Hij is heel enthousiast en kan prachtig vertellen en hele mooie foto’s maken, maar ook overbrengen hoe je mooie foto’s maakt. Bij de foto’s van de waterlelies begon hij allerlei vogelgeluiden te imiteren en de vogels kwamen gewoon te voorschijn. Onvoorstelbaar! Bij thuiskomst hebben we op internet zijn doopceel gelicht. Het blijkt ook niet de minste fotograaf te zijn. Maakt foto’s voor National Geographic, BBC en is op dit moment bezig natuurfilms te maken. Wat zijn we toch bofkonten.
Wel vervelend, dat hij je zoveel leert! Nu ik de foto’s van de cursus bekijk blijft er er niet zoveel goeds over. We moeten onze 5 beste foto’s voor commentaar naar hem sturen. Ik kan je vertellen, dat er heel veel afvallen omdat er fototechnisch van alles aan mankeert. Maar ik durf ze nog wel op de site te zetten hoor, want het geeft nog wel een indruk van de mooie natuur.

Zoals de foto op het vliegveld al aangeeft is Trinidad en Tobago het land van de steelpan. Laatst zijn we naar een steelpan concert geweest. Vier bands gaven om beurten een concert. Een hele groep musici staan in rijen opgesteld met diverse soorten drums. Soort bij soort. Wist niet, dat er zoveel uit een “pan” kan komen. De musici swingen achter hun drum. En tjonge, wat een sfeer: het swingt de pan uit! Nu pas weet ik waar die uitdrukking vandaan komt! Iedereen, jong en oud geniet . Sommigen gaan in hun eentje lekker uit hun dak, helemaal in trance. Het concert is mooi, maar het publiek is minstens even interessant. Prachtige oude mannen, die swingend rondlopen, kleurrijke mensen, mooie hoofdtooien, alle culturen door elkaar: Creolen, Indiërs, een enkele witte buitenlander. Prachtige haardrachten en mannen, die al 18 jaar niet geknipt zijn. Jammer, dat de foto’s en video erg slecht zijn omdat het zo donker was (wie weet leer ik dat ook nog op de cursus, :)) Maar ik denk, dat de sfeer wel over komt.

Dat was het weer voorlopig. Ik vind het leuk ook van jullie weer te horen hoe het met jullie gaat.
Groetjes vanuit een zonnig Trinidad :), met af en toe een hele grote plensbui.