Trinidad, Tobago, Barbados en Dominica

9. Trinidad, Barbados en Dominica
Hallo allemaal,
Na een hele lange periode, waarin veel gebeurd is weer eens tijd voor een verslag van het leven in Port of Spain en wijde omgeving.
Allereerst was er begin augustus het onverwachte overlijden van mijn oudste broer op 66 jarige leeftijd. Dus hals over kop naar Nederland. Ik was ontzettend blij, dat ik in mei nog op de bruiloft van hun dochter was en iedereen in gelukkiger tijden mee heb gemaakt.
Nog bedankt voor alle medeleven via mails en kaartjes.

Ondertussen waren er in Port of Spain behoorlijke overstromingen. Stukken weg weggeslagen. De ME toog meteen aan het werk om alles te repareren. Het was niet de rivier, waar Johan aan werkt, maar inmiddels is het wel een nieuw project voor hem geworden. En terwijl ik dit zit te schrijven zijn weer enkele plaatsen overstroomd. Dit keer wel iets minder.

Romke en Franzi (oudste zoon en schoondochter) zijn ruim twee weken op bezoek geweest. Terwijl arme Johan moest werken, omdat hij eind september een fase afgerond moest hebben, zijn wij alle mooie plekjes op Trinidad gaan bekijken. Met elke dag een uitje kwamen we eigenlijk nog tijd te kort. Als toetje zijn we nog 4 dagen naar Tobago geweest, waar Johan gelukkig wel mee naar toe kon. Romke en Franzi hebben naar hartenlust kunnen duiken.
Al jaren denk ik, dat wil ik ook nog graag eens proberen. Toen ik alle moed bij elkaar had geraapt heb ik naar eer en geweten een gezondheidsverklaring ingevuld. Helaas, op de vraag of ik ouder dan 45 jaar was en familie met hartklachten had, had ik beter kunnen jokken, want ik werd niet toegelaten, tenzij ik een gezondheidsverklaring van een dokter had. Nou, weekend en in the middle of nowhere is dat niet snel geregeld. Maar, na afloop van een paar dagen gezellig samenzijn beloofde de instructeur me een proefduik voor de helft van de prijs als in januari de andere twee zonen en vriendin komen duiken. Natuurlijk wel met een gezondheidsverklaring. En als goede Nederlander klinkt dat als muziek in de oren.

Johan zijn verjaardag was erbij ingeschoten, dus hebben we achteraf nog een feestje gegeven voor vrienden en kennissen in Trinidad. Dat was erg gezellig. Sowieso wordt hier continue feest gevierd, maar dat hadden jullie al begrepen, geloof ik.

Het leven op Trinidad blijft verrassend. Jammer, dat ik mijn fototoestel niet bij me had, want zondag was er een belangrijke cricketwedstrijd (dé nationale sport hier) en iedereen was fantastisch uitgedost. Prachtige hoofddoeken, mooi geknoopt. Trotse mensen, die gezien wilden worden. Prinsjesdag is er niets bij.

Trinidad is dit jaar 50 jaar onafhankelijk en dat werd groots gevierd. De hele week zag ik groepen kinderen militaristisch oefenen in het veld. Om 10 uur startte een grote parade, die bij ons voorbij kwam. Allerlei mensen in uniform, die geoefend gelijk lopen. Verder nog een heleboel andere groepen, waarvan de laatste nog een behoorlijke tippel moesten doen. Vanuit het centrum naar het einddoel, het veld tegenover ons (eerste klas uitzicht voor ons), is minstens een half uur lopen. Dat in de brandende zon met uniform. Ik benijdde ze niet. Alle toeschouwers, die toegestroomd waren droegen kleding in de kleuren van de nationale vlag zwart en rood. Ook de brandweer was voltallig aanwezig. Toen die bijna aan het eind van de tour was zag ik in de heuvels aan de overkant een hele grote brand ontstaan. Ik vroeg me af, wie de leiding had en of er wagens hals over kop uit de route zouden worden gehaald. Niets van gezien en de brand fikte lekker door. Blijkbaar is er toch hulp gekomen, want een uur later werd de rook een stuk minder.
Ook de politie reed met loeiende sirene heen en weer, maar ook dat is dagelijks gebruik. (Even een broodje of koffie halen en de sirene doet al zijn best).
Helaas, toen de stoet bijna aan het einde was en de meesten nog steeds in het gelid staand verzameld waren op het veld begon het te stortregenen. Alles vloog uit elkaar om eerst onder een boom dekking te zoeken. Vandaar was het sprinten naar het dichtstbijzijnde café. In een mum van tijd was het terrein leeg. Het klaarde weer op en de rest van de dag was weer stralend.
’s Avonds was er een gigantisch vuurwerk. Eigenlijk twee. Waarschijnlijk een van het gouvernement en een van de Gemeente. Soms lopen die dingen niet synchroon, hier. Het eerste duurde minstens een half uur. Het mag wat kosten. Toen zij klaar waren begon er op een open terrein verderop nog een 10 minuten durend vuurwerk. Nog steeds eerste klas uitzicht voor ons. Door de rook ervan kon je het tweede vuurwerk bijna niet meer zien.

En toen moest Johan nog op vakantie en tja, dan offer ik me wéér vrijwillig op. Omdat er toch veel werk aan de winkel is voor hem, kon hij slechts 12 dagen achterelkaar weg. We zijn daarom “ in de buurt” gebleven. Eerst 4 dagen Barbados. We kwamen vroeg aan. Eerst de huurauto opgehaald bij het vliegveld en naar de andere kant van het eiland gereden, wat in drie kwartier te doen is. Het eiland ziet er erg schoon uit. De wegen waren niet allemaal even best en redelijk smal. Maar in tegenstelling tot Trinidad had je behoorlijk open stukken, waar vroeger het regenwoud gekapt was voor de suiker-, cacao- en koffieplantages. De plantages zijn er niet meer. Het eiland is een stuk kleiner dan Trinidad en er wonen bijna 288.000 mensen. Hoewel het volgens de gegevens overbevolkt is zag het er leger uit dan Trinidad. We logeerden in een mooi houten landhuis met een prachtig uitzicht op palmbomen met apen en de zee erachter. De volgende dag hebben we een hele lange kustwandeling gemaakt langs een pad, waar vroeger een treintje liep. Gelukkig, dat de dag ervoor een groep van acht over het pad was gegaan, want op sommige plaatsen was het behoorlijk dichtgegroeid. We hadden begrepen, dat zij hele stukken met een kapmes bewerkt had om er door te komen. Op sommige plaatsen was het nog wel drassig, maar in die hete zon is dat niet zo’n ramp.
’s Avonds gingen we met de Barbados National Trust op pad. Eens per maand hebben zij een moonwalk en dat was toevallig dat weekend. Als je denkt, dat het met meer dan 50 man een rustige wandeling zou worden had het mis. De oude baas George, die de leiding had, had er stevig de pas in. Het landschap was behoorlijk heuvelachtig, dus moesten we moeite doen om bij te houden. Na een uur viel een behoorlijke groep mensen af. Zij waren te veel achter en werden door helpers naar het startpunt begeleid, want het was inmiddels aardedonker. De tocht duurde drie uur. Dus na de ochtendtocht van ook 3 uur waren we toch wel aardig ingelopen.
We dachten onderweg nog wat uitleg over de omgeving te krijgen, maar alles wat oude baas George te melden had was, dat hij van Europese leiders een excuus wenste vanwege de slavernij. Ieder land had wel een excuus gekregen en Barbados werd niet eens vernoemd. Een volgende stop bij een kerkhof was het verhaal niet veel anders en tijdens een derde stop bij een vijver meldde hij, dat lang geleden de ene helft werd gebruikt door het vee, daarna een strook waterlelies en de andere kant was voor de slaven. Het was een behoorlijke preek gericht aan de enkele buitenlandse deelnemers. De rest van de eilandbewoners stonden een beetje verveeld rond te kijken. Zij kenden het verhaal waarschijnlijk al van andere tochten. Dus jongens, als jullie klaar zijn met die formatie in Nederland moet er aan dat excuus gewerkt worden, dan kan hij de volgende toeristen wat vrolijker toespreken.
(Wat hij vergat te melden is, dat hij in een prachtig land woont, dat er goed uit ziet, er redelijk goed verdiend wordt en er luxer uitziet, dan de andere eilanden, die we bezocht hebben en de prijzen in de toeristenindustrie voor de buitenlanders behoorlijk hoog liggen. Ik weet niet wat er van hem terecht gekomen was als zijn voorouders in Afrika waren kunnen blijven).
De volgende stop was Dominica. Groter dan Barbados, maar nog dunner bevolkt. Bij aankomst moesten we eerst onze auto ophalen (zie foto Avis!)en een lokaal rijbewijs kopen. Alles met de hand uitgeschreven door een man in keurig uniform. Aan een ander bureau zat een dame honderden immigratieformulieren, die elke bezoeker moet invullen bij aankomst, met de hand in hele dikke, grote boeken over te schrijven. In de kast lagen nog meer hele dikke boeken. Mooie werkverschaffing.
Eerst naar het huisje aan zee met een prachtig uitzicht. Hele smalle weggetjes gingen het binnenland in. Aan de hoofdweg waren Chinezen druk bezig de weg te verbeteren. Een hele grote geldschieter in ruil voor goedkeuring om walvissen te schieten. Tja ik kan de deal wel begrijpen, maar eigenlijk kan het niet, natuurlijk. Dominica is prachtig, een en al natuur, tropisch regenwoud en niet toeristisch, behalve Franssprekenden, die in de schoolvakantie oversteken vanuit Martinique en Guadeloupe, eilanden in de buurt. Er zijn ontzettend veel gemarkeerde wandeltochten.. Er gaat ook een tocht dwars door het eiland, langs allerlei hoogtepunten van 131 mile lang. Ingedeeld in 14 dagtochten. De wandelroute was uitstekend uitgezet met duidelijke markering. Gefinancierd met hulp van de Europese Unie. Het probleem was, dat er op de start en eindpunten geen onderdak was en geen vervoer om naar onderdak te reizen.
We hebben daarom wel hele stukken van het pad gelopen, maar steeds een halve route en weer naar het startpunt teruggekeerd, waar onze huurauto keurig stond te wachten. Onderweg kwam je van alles tegen. Plotseling richt een dunne lange slang vlak voor je voeten zijn kop de lucht in, dan weer steekt een krab zijn scharen dreigend naar je uit.
We klommen drie uur naar Boiling Lake, hoog in de bergen, waarin het water echt 100 graden kookte en flink borrelde. Heel indrukwekkend. Daarna nog bijna drie uur terug. De kuitjes hadden er de andere dag wel last van. Maar het was 6 dagen lang lopen in de prachtige natuur. Je kunt ons geen groter plezier doen. Lekker in de buitenlucht, geen regen, wel een brandende zon als je langs de kust liep, maar schaduw in het regenwoud. Ondanks dat was er aan ons lijf een droge draad meer te vinden. We hebben heel wat kilometers in de benen.

Op 4 november heeft Dominica een nationale schoonmaakdag (Community Service Day), waarbij alle dorpelingen iets voor hun gemeenschap moeten doen. Overal langs de kant van de weg zag je mensen aan het werk. Er werden gaten in de weg opgeknapt, het hooggroeiende onkruid uit de goten gehaald. bomen gekapt en veel geveegd. Het zag er allemaal heel gezellig uit en na afloop was er genoeg muziek en drank.

Het is wel een lang verhaal geworden, maar ook met veel foto's.
Laat jullie verhalen ook weer horen. Ben er wel benieuwd naar. Het is altijd leuk om post van huis te krijgen!