Even bijkletsen

Hoog tijd om bij te praten, want voor je het weet sta ik weer in Nederland voor de deur om daarna terug te keren naar Trinidad. Er wordt nog volop gehiked, maar de interessante lange hikes met een gids worden steeds vaker op het laatste nippertje afgeblazen omdat er te weinig deelnemers zijn. De Luango-hike ging wel door. We hadden een hele aardige gids (Trini's zijn sowieso aardig). Vol enthousiasme was hij aan het vertellen, dat hij vroeger deze hike als training gebruikte en hij had hem al -tig keer gedaan. Maar na twee uur klimmen hadden we het pad nog niet te pakken en banjerden we door de dichte bush. We besloten terug te gaan naar de rivier. Daar aangekomen zagen we het goed aangegeven juiste pad aan de overkant van de rivier.(zo bont heeft Mia het nooit gemaakt, toch?) We hadden de verkeerde helling beklommen. Bij Creolen zie je het schaamrood niet onder het donkere velletje, maar moeilijk had hij het wel. Na wat wikken en wegen besloten we de juiste route alsnog te doen. Slechts drie kwartier klimmen volgens de gids, wel een steile helling, maar dan waren we op de top. Drie personen keerden halverwege om, want het was wel erg steil. En de 45 minuten bleken toch 1 uur en 20 minuten te zijn. Maar we hebben het gehaald. Johan stelde onschuldig de vraag hoe lang de afdaling zou duren. Nog 5 uur lopen..... Oeps, dat wil zeggen, dat we in het donker aankomen? Nou, dat zagen we niet zitten, dus zijn we met het hele groepje (nog 4 waren er over) hetzelfde pad teruggegaan. We gleden van de ene stronk naar de andere en hielden ons, vasthoudend aan de boomstammen, overeind. Maar we hadden wel lol en het gevoel, dat we ons behoorlijk uitgesloofd hadden die dag. Omdat de gids er toch wel mee zat, beloofde hij ons in september de route gratis over te doen. Die week had ik me al aardig uitgesloofd en thuis aangekomen viel ik moe op bed en ben niet meer overeind gekomen. Dat moet ik vaker doen, want Johan heeft heerlijk voor me gekookt....
Tja en verder is het schaamteloos feestvieren. Koninginnedag en de troonswisseling is hier uitbundig gevierd. De Ambassade heeft groots uitgepakt met heerlijke Hollandse hapjes en drankjes. Ook bij Leontien thuis is een feestje georganiseerd voor alle Nederlanders, want triest genoeg waren niet alle Nederlanders welkom op de ambassade (toch wel een schande met zo'n belangrijke gebeurtenis als eens troonswisseling). Er blijken overigens meer Nederlanders te zijn, dan de enkelen die we kenden. Zij hebben zich hier gevestigd en zijn met Trini's getrouwd.
Omdat Haskoning naast een Nederlandse ook nog een Britse onderneming is werden we ook door de Britse ambassadeur uitgenodigd om de verjaardag van Koningin Elizabeth in de residentie te vieren. Dat feestje was met een stiffer underlip, veel toespraken, maar ook een steelband. Dat was wel erg gezellig.
Ook varen er in het Caribische gebied een Nederlandse en Britse boot, die in geval van nood, zoals een tsunami etc. te hulp schieten. Het Nederlandse schip deed Trinidad aan. Vraag me niet waarom, maar met een groep Nederlanders werden we op de boot uitgenodigd voor een rondleiding en een borrel. Nooit verkeerd, toch? Gisteren waren we op de Britse boot te gast. Het Britse schip is wel 10 x groter dan het Nederlandse. Deze week hadden ze, samen met de Nederlanders een grote drugsvangst midden op de Caribische Zee. Het verdachte schip had geen radio en navigatie en dat is blijkbaar een goede reden om ze aan te houden. Het Britse schip heeft ook de mogelijkheid om te arresteren.
Tja, mochten jullie je in crisistijd nog afvragen waar al dat belastinggeld blijft........!?
Zo tegen de tijd, dat je op verlof naar Nederland gaat, kijk je weer eens met andere ogen naar het gastland. Je realiseert je alle verschillen met Nederland. Het verkeer is chaos. Op de snelweg maar ook in de stad wordt je links en rechts gepasseerd. Levensgevaarlijk als je niet oplet. Naast taxi's nemen ook willekeurige personenauto's mensen mee. Groepjes mensen staan op de hoek van een straat of langs een tweebaansweg te wachten en wijzen met hun wijsvinger welke kant ze op moeten. Midden in de bocht of gewoon op de rijstrook stopt een auto en iedereen neemt lekker de tijd om in en uit te stappen. Of je nou het verkeer ophoudt of plotseling moet remmen zonder te zien of er auto's achter je rijden doet niet ter zake. Relax, man! en als de volgende passagier 3 meter verderop staat te wachten, dan rijdt hij simpelweg 3 meter verder en stopt weer. Maar, sta je in een zijstraat en staat op de hoofdweg een lange rij auto's dan mag je zo invoegen. Alleen vrouwen laten dat meestal niet toe, zij beroepen zich op hun vrouw-zijn en dan moet je met voorrang behandeld worden. Omdat het hier altijd warm is staan de mensen lekker buiten in de straat voor een bar een biertje (of heel veel biertjes) te drinken. Het is een mengelmoes van kleuren en haardrachten, jong en oud, keurig gekleed en mensen met leggings (of ze nu passen of niet).Het is er allemaal. Een gezellig muziekje (meestal loeihard) galmt door de straat en als je zin hebt op de muziek mee te deinen doe je dat. Heel veel rastakapsels met en zonder gebreide muts om de meterlange haarlokken bij elkaar te houden. In elke straat zijn wel een of meerdere fastfoodtenten zoals Subway, KFC, Burger King of noem maar op. Ook heel veel lokale gelegenheden waar je doubles, roti enz. kan kopen. Ik heb niet de indruk, dat de Trini's vaak thuis eten klaarmaken. Gezond is het niet.
Al met al, prachtige natuur en een vrolijke boel. Ik heb er wel wat mee.
Maar 18 juli land ik op Schiphol en vind ik het ook weer heerlijk een heleboel familie en vrienden te ontmoeten. Ik kijk uit naar de diverse reünies, die gepland zijn.
Met twee kleinkinderen in het vooruitzicht verheug ik me op de komende weken in Nederland en Oostenrijk. Het is toch wel bijzonder als je ziet, hoe je kinderen in de weer zijn de komende gezinsuitbreidingen vorm te geven. Ik voel me een bevoorrecht mens.
Tot binnenkort !
Liefs, Mia