Vakantie in Nederland en terug naar Trinidad.

De hoogste tijd voor een update. Ik krijg nu zoveel vragende mailtje binnen, dat ik me begin te schamen en er eens voor ga zitten.

Half juli vertrok ik naar Nederland.
De eerste week heb ik genoten van het weerzien met de leden van de Nordic Walking groepen en een sportief wandelgroep. De andere groep heb ik helaas niet mee kunnen nemen. Christina, de volgende keer moet lukken!
En ook heel erg gezellig was de mooie tocht op de Kalmthoutse Heide met een groep uit Breda. Dank voor de uitnodiging en ook de organisatie collega Margot en deelnemers!
Tussendoor nog mee kunnen gaan met het jaarlijks dagje uit met vrienden uit onze Tanzania-tijd, wat ook weer erg geslaagd was. En wonder boven wonder ook nog een reünie van de Tanzania groep in Friesland.
Er was in Molenhoek nog een herdenkingsdienst voor mijn vorig jaar overleden broer. Het was een zeer sfeervolle gebeurtenis.

Het hoogtepunt van onze "vakantie" in Nederland was natuurlijk de geboorte van onze eerste twee kleinkinderen, Mila en Rohan. Ja jullie lezen het goed. Geen vernoemingen hoor, maar per ongeluk lijken de namen wel heel veel op die van ons :) dus lopen wij toch wel een beetje naast onze schoenen.
Maar belangrijker is natuurlijk dat beiden gezond zijn. Mila werd op de uitgerekende datum geboren. Rohan gaf met weeën te kennen wat vroeger te willen komen maar uiteindelijk werd hij 5 dagen later geboren. Zodra. Romke en Franzi aangaven, dat de geboorte van Mila nabij was zijn onze jongste zoon Tiemo, zijn vriendin Alondra en ik in de auto gestapt op weg naar Wenen, bijna 1200km verderop. Ach, je kent al die verhalen wel van de opa's en oma's over hun kleinkinderen. Ik moet toegeven, het is toch heel speciaal, als je dan een baby van je eigen kinderen in je armen hebt. En ook schitterend is het om te zien, dat je kinderen plots van feestbeest veranderen in zorgzame ouders...
Leontien, die zelf tante geworden is deze week, verraste Johan en bracht, samen met wat vrienden uit de flat, die zondagmorgen beschuit met muisjes. Johan liet trots de toegestuurde foto's van Mila zien en er werd lekker geborreld.

Johan liet het niet gebeuren, dat dit alles aan hem voorbij zou gaan en kwam snel overgevlogen naar Nederland. In Groningen werd Rohan geboren, dus zijn we meteen naar Groningen gegaan om ook hem te bewonderen. Daarna naar Wenen gevlogen en op terugweg zijn we vanaf Schiphol via Groningen terug naar Bergen op Zoom gereden. Ja, grootouders doen rare dingen.
En nu we weer in Trinidad zijn waarderen we Skype nog meer.

Het "normale" leven is weer begonnen. We hadden hier een 14daags filmfestival.
Via een Trinidadiaanse vriend, die een Nederlandse vader heeft, ontmoetten we al diverse filmsterren en enkele regisseurs op zijn feestje. Natuurlijk zijn we toen ook naar hun films gaan kijken. Dat was zeer de moeite waard. De eindfilm Tula, the Revolt, was van de Nederlandse regisseur Jeroen Leinders, met oa. Jeroen Krabbe, Derek de Lint en de vorig jaar overleden acteur Jeroen Willems. Vooral ook de Trini's waardeerden deze film zeer, omdat een westerse (Nederlandse) regisseur de oneerlijkheid van de slavernij onvervalst voor het voetlicht bracht. Jeroen was ook persoonlijk aanwezig om vragen te beantwoorden, wat het wel bijzonder maakte.

Een andere werkelijkheid is het machtsvertoon van de douane in Trinidad. We waren via Leontien uitgenodigd mee te gaan op het prachtige eigengemaakte schip van Bert en Nelie Busman uit Tholen, die de wereld rondreizen op hun schip. Het schip had een poos voor onderhoud in de haven van Port of Spain doorgebracht en was deze dag voor het eerst weer te water gelaten. We hadden een prachtige tocht en konden vanaf de boot een heerlijke afkoelende duik in de zee nemen. Toen we weer aan boord waren kwam daar de toch wel zwaar bewapende douane voor een papieren inspectie langs varen. Ze vonden, dat de papieren niet in orde waren, want er was geen stempel, dat de boot weer rond mocht varen in de wateren van Trinidad aanwezig. We werden gemaand zo snel mogelijk deze stempel te halen. Dat, zo snel mogelijk, betekende "a la minute" hadden we niet begrepen. Dus voeren we naar een volgende baai om ook daar wat te zwemmen en gezellig te eten op de boot. We werden duidelijk in de gaten gehouden en nu werden we "opgebracht" en gemaand meteen naar de haven terug te varen. We werden daarbij door hen geëscorteerd met zwaailichten! Was wel indrukwekkend, want we werden door andere scheepsbemanningen wel met argusogen bekeken. Wie weet wat voor criminelen ze nu weer opgepakt hadden. Bert, onze kapitein, voelde zich daarbij niet lekker, want zijn papieren zijn gewoon altijd in orde en hij had de dag ervoor nog gevraagd of alles klopte. Weer aangemeerd ging Bert naar de douane en verzocht de begeleidende bewapende beambte mee te gaan naar binnen. Niet enthousiast ging hij mee. In het kantoor zaten twee ongeïnteresseerde medewerkers lekker onderuitgezakt. De een wist niet wat hij ermee aan moest en de vrouwelijke medewerkster meldde, dat er geen procedure voor dit soort dingen was, dus dat er ook geen zaak was. De bewapende man wist niet hoe snel hij weg moest glippen. Bert kwam weer opgelucht aan boord. Een voordeel was, dat Johan, die de vrije dag toch werkend doorbracht op kantoor ( ja, zeker, mijn hardwerkende man) ook naar de haven kon komen en het laatste stuk weer terug naar een baai mee kon varen. Daar hebben we heerlijk samen gegeten. Hoewel Bert niet enthousiast over deze actie was hadden we natuurlijk nog wel genoeg gesprekstof die avond en ook om ook nog jaren over deze "opbrenging" sterke verhalen te vertellen!

Op een zondagachternamiddag hebben Leontien, twee Trini's die met Nederlanders getrouwd zijn en ik een feestje georganiseerd bij het zwembad van ons appartementencomplex. Daar werd al erg lang over gesproken, maar nooit wat mee gedaan. Het was vooral bedoeld voor een "Nederlands" onderonsje met Nederlandse muziek, Nederlandse hapjes en door Heineken gesponsord tapbier met, een weliswaar Trini, tapster. Iedereen, die iets met Nederland had, zoals Surinaamse studenten, Curacoawenaren en mensen van Sint Maarten waren uitgenodigd. Zelfs onze ambassadeur heeft acte de présence gegeven en dat werd erg gewaardeerd. Het is goed aangeslagen en is voor herhaling vatbaar. De eerstvolgende gelegenheid is Sinterklaas. En...we hebben gewoon witte, zwartgemaakte Pieten. Niet omdat ze slaven waren, maar omdat ze door de schoorstenen moeten en daarom zwart worden. ( waarom ze dan toch een negroïde uiterlijk hebben, dat weet ik ook niet :) ).

Johan heeft veel collega's uit Nederland over om specialistische onderdelen van het rapport bij te dragen. Deze keer werden ook hele weekenden doorgewerkt om alles voor de deadline klaar te hebben. Het was een hele klus. Maar we zijn ook een weekend op stap geweest. Hebben de beroemde Paria Falls nogmaals gedaan, de vogels van Asa Wright bekeken en een boottochtje door de moerassen van Caroni gedaan om de rode ibissen te zien. Altijd succes!

Afgelopen week werden we opgeschrikt door een aardbeving van 6.1 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag op 80 km afstand in Venezuela en op 86km diepte! Kun je nagaan wat een krachten er spelen. In Indonesië had ik er ooit een van 7.4 meegemaakt, maar dat was op de begane grond.
Nu zaten we 20 hoog en het leek of het gebouw zo hevig schudde, dat het toch niet zo veilig aanvoelde. De lampen aan het plafond schommelden nog minuten lang na en ook de open deuren in huis gingen heen en weer. De beving leek minuten lang te duren, wat niet het geval was, maar het gebouw kraakte en piepte. Het was geen fijn gevoel kan ik jullie vertellen. Blijkbaar was het voor de lokale bevolking ook wel een zware aardbeving, want de hele dag werd er over gesproken. We hebben wel vaker een beving van 3 of 4. Ook niet fijn, maar dat komt toch minder hard binnen dan deze laatste!

Tot zover voorlopig de belevenissen van ons leven op Trinidad. Nog ongeveer twee maanden en dan zit voor Johan de klus er weer op. Johan moet nog zoveel doen, dat hij geen tijd heeft erbij stil te staan en ik schuif deze gedachten nog maar een beetje naar voren :).
Jullie horen nog van me voor we terug komen. Er valt vast nog wat te beleven.

Natuurlijk hoor ik ook graag wat jullie allemaal meemaken. En dat is ook meer dan je denkt!

Hartelijke groet, ook van Johan,

Mia