Vakantie in Chili

11. Vakantie in Chili

Onverwacht 5 weken vakantie naar Chili is ons prima bevallen (wie niet).
Inmiddels ben ik weer een paar dagen thuis in Port of Spain. De electriciteit is uitgevallen over de hele stad, dus airco en een kopje koffie zit er niet in. De winkels zijn toch gesloten vandaag, dat scheelt een probleem voor de winkeliers die geen werkende kassa meer hebben. Maar…. gelukkig staan er (10 uur in de morgen) levensgrote geluidsboxen (Pinkpop, Lowlands..) op ons appartement gericht die wel elektriciteit hebben, dus is het toch weer gezellig, want dit keer is het calypso muziek en dat is goed aan te horen. Waarschijnlijk is er vanavond een groot feest op het veld tegenover ons. Het mag dan wel Goede Vrijdag zijn en een vrije dag om de kruisweg te gaan doen, maar gelovig en bijgelovig als ze zijn: zonder muziek en feest bestaat dit land niet.
Tegelijk gaat door de straten een auto met luidsprekers , die “Praise the Lord” rondroepen….

Terug naar Chili.
We vlogen via Curacoa, waar we 4 uur overstaptijd hadden. Net genoeg om een taxi naar Willemstad te nemen. Mooi stadsgezicht en natuurlijk sigaren, Caribische zomerhoeden en ook het spelletje domino, dat op straat wordt gespeeld en er wordt Nederlands gesproken.
Aangekomen in Chili onze huurauto opgehaald, tentje en twee vouwstoeltjes achterin gelegd , een ritje naar de outdoorshop gemaakt om campinggas en wat andere attributen, nodig om geriefelijk te kamperen (ik hoor sommigen lachen?),zijn we uit Santiago vertrokken richting zuiden. Er loopt een tolweg van Santiago naar Puerto Montt, de uitgangshaven naar Patagonie. Vanaf de snelweg heb je zijwegen, die soms 50 km, soms korter, geasfalteerd zijn, maar daarna is het gravelroad. Je moet wel weer via dezelfde weg terug naar de snelweg, want de bergen maken het moeilijk tussenwegen te maken. Overal richting binnenland zie je hoge bergen met sneeuw, gletsjers en vulkanen en bergmeren: fantastish! Er zijn veel Nationale Parken waar je kan kamperen, dus voor we Puerto Montt bereikten, hebben we op drie plaatsen gekampeerd. Bijna elke dag hebben we bergtochten gemaakt variërend van 4 uur tot 9 uur per tocht. Al de eerste dagen waren we onder de indruk van de vele hele hoge bergen: 4000, 5000meter en hoger . Het weer was fantastisch. Overdag 25 graden, alleen na zonsondergang werd het behoorlijk koud.
Maar…een dag gingen we een vulkaan (Lonquimay) beklimmen, die zijn laatste uitbarsting op kerstdag 1988 had. Het landschap was kaal, grijs en alleen maar vulkaanas, wat het zwaar maakt om te klimmen. Heel indrukwekkend om te zien. Plots kwam er een grote zandstorm. We zijn toch gestart. Het was een grote open vlakte, dus de wind kon zijn gang gaan en de zon wilde maar niet doorbreken. Hoe hoger we kwamen, deste bewolkter en kouder het werd. We moesten steeds stoppen met onze rug naar de wind, vanwege het zand, dat in het rond vloog. Zelfs ons windjack behoedde ons niet erg voor de kou. We waren al zo’n 800meter geklommen, nog 300 meter van de top (2865 meter), maar we hebben het op moeten geven. De wolken werden steeds dreigender en in de bergen moet je erg oppassen. Dan maar weer naar beneden. Liep een stuk sneller trouwens en plots zie je dan tussen de grijze stenen en as een paar prachtige geel bloeiende cactussen.
In Puerto Montt aangekomen konden we geen overtocht naar Patagonie boeken, want alle boten waren vol voor de rest van de week. Dat was even slikken. Maar dezelfde avond voer ons cruiseschip, een vrachtschip, 12 uur nonstop, waar nog wel personenauto’s bij konden. Geen hutten, wel vliegtuigstoelen, die een stuk verder achterover kunnen, dan in een vliegtuig. Een groot scherm met luidruchtige films en catering aan boord. Dat bleek koffie en repen chocolade etc, want van snoepen houden de Chilenen wel. Maar gelukkig, Hollands als we zijn, waren we nog voor vertrek wat broodjes gaan halen in de supermarkt. Het was prachtig weer en nog een paar uur licht, dus de eerste uren hebben we op het dek doorgebracht. We zagen dolfijnen duiken in het water, zeehondjes, zeerobben en een heleboel zeevogels.
De kapitein had wel een zeer bijzonder scherm om te navigeren (zie foto)
Dat “nonstop” bleek niet helemaal te kloppen. Vlak voor vertrek kwam er nog een bus met mensen aan boord. Om 3 uur ’s nachts gingen alle tl lichten aan en werden alle busreizigers via een luidspreker verzocht van boord te gaan.
Om 7 uur kwamen we aan in Chaiten , een dorp in National Park Pumalin. Chaiten is ook de vulkaan, die in 2010 onverwacht is uitgebarsten. Het hele dorp werd geëvacueerd en ook nu nog waren de restanten van de uitbarsting te zien. Het dorp is nog steeds een bouwval en op een heel groot stuk waren alle bomen en struiken dood. Hier en daar zag je nieuwe natuur groeien. Maar verder naar het noorden was het weer schitterend. De campings waren erg mooi en je had prachtig uitzicht op de bergtoppen met sneeuw en gletsjers. Warm water was soms een probleem.
We hebben er een week lang prachtig weer gehad en hele mooie tochten gemaakt en zijn per auto stap voor stap weer noordwaarts gegaan. Nu hadden we op een dag drie kortere overtochten per ferry. De langste duurde 4 uur. De dag dat we Patagonie verlieten was het weer bar en boos. De prachtige fjorden waar we doorheen gingen hebben we maar nauwelijks kunnen bewonderen. De catering aan boord bleef gesloten. We zagen regelmatig warme thee, koffie en eten door de kajuit gaan voor de bemanning in de stuurhut. Maar niet getreurd: iedereen haalde zijn camping gasstelletjes tevoorschijn en zette dat op de wankele tafeltjes binnen in de boot. De een maakte een soepje , de ander een maaltijd spaghetti. Een groepje jongeren was thee aan het zetten. Dat zag er indrukwekkend uit. Steeds haalden ze een goedje uit een pakje en schonken ze nieuw water op en ging het kopje drank met een zilveren rietje rond. Natuurlijk was ik benieuwd wat voor thee ze hadden, dus ben ik een praatje gaan maken. Het was Yerba mate (kruidenthee van een hulstsoort) en volgens goed Patagonisch gebruik deelde je die: een vorm van vriendschap en een manier van leven die de geest en het lichaam zuivert en daarmee helpt gezond te blijven, zeggen ze. Dus ik was welkom te proeven. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een behoorlijke brei in het kopje en het smaakte erg zoet.
Toen iedereen ongeveer klaar was ging het koffieluik open, maar na een half uur ook weer snel dicht.
Om 20.00u kwamen we aan in Hornopiren in de stromende regen. Ipv een camping hebben we maar een hotelletje gezocht, want daar hadden we geen zin in. Helaas was de keuken al gesloten. Maar, na wat rondrijden in het dorp (lees: gehucht), was er zelfs nog een restaurant open.
De dag erop reden we verder en kwamen we weer bij de besneeuwde bergtoppen maar ook in vulkanisch gebied. We kampeerden weer in een Nationaal Park. Vlakbij waren warmwaterbronnen. Helaas was onze douche daar niet op aangesloten, die hadden ze op de gletsjer aangesloten, denk ik. Je kon een kaartje kopen om de hele dag in zo’n warm zwembad rond te hangen met 100 geproportioneerde luie “medegenieters”. Je kon ook 5 minuten verderop op diverse plaatsen in de rivier gratis boven op zo’n warmwaterbron gaan liggen. Daar was je alleen en dat was toch wel zo lekker.
Over de gehele route zag je monumentjes voor de verkeersdoden. Hopelijk was dat al een langdurende gewoonte, anders waren er veel slachtoffers. Op een uur tijd heb ik er 35 geteld en dat aan slechts een zijde van de weg.
Ook zag je heel veel “bushokjes”staan. Het openbaar vervoer is erg goed en goedkoop. Prima bussen met airco. Er wordt ook heel veel gelift.
Het weer was duidelijk omgeslagen en frisser, dus besloten we in een sneller tempo richting Santiago te gaan. Vanaf die dag was het alleen maar lekker warm en ook ’s avonds was het korte broekenweer. We hebben nog 4 dagen op anderhalf uur rijden ten noorden van Santiago gestaan en tochten gemaakt. Een totaal ander landschap. Erg droog, veel grote cactussen en erg stoffig. Maar ook hier weer erg mooi.
Het plan om de laatste week door te brengen in Ushuaia, de zuidelijkste stad van Zuid Amerika in Argentinië, hebben we laten varen. Het weer was er erg slecht, de meeste wegen alleen geschikt voor 4 wheel drives en de mooiste plekjes kon je alleen lopend bereiken. Dat wilde zeggen twee- en driedaagse tochten met de tent op je rug. Dat was ons iets te veel, dus hebben we die week in een hotelletje in Santiago gelogeerd.
Vandaar hebben we nog twee tours gemaakt. Een naar een gletsjer “in de buurt”en de andere naar de indrukwekkende hoogste berg van Noord- en Zuid Amerika: de Aconcagua: ruim 6900 meter hoog.
Daarna hebben we cultuur gesnoven. Na wat pogingen hebben we diverse musea bezocht (het eerste ging pas later die week open, het andere had de wekelijkse vrije dag), maar gelukkig waren er nog een paar indrukwekkende musea.
Een dag naar de havenstad Valparaiso was ook heel bijzonder. Het is helemaal tegen de steile bergen gebouwd. Op diverse plaatsen gaan er “kabelbanen” naar boven en beneden. Het zijn een soort containers, die op een smalle ijzeren (gammel uitziende) spoorlijnlijn tegen de helling opgetrokken worden. Tegelijkertijd gaat een andere container naar beneden en houden elkaar in evenwicht. De stationnetjes zijn al 100 jaar oud.
Het is de geboorteplaats van Alliënde en van de schrijver Pablo Neruda (nobelprijs). Het reisboek vertelde, dat het architectonisch zeer indrukwekkend was. Wel, inderdaad heel knap al die huizen tegen de rotsen aangebouwd, maar over het algemeen zag het er erg slecht onderhouden, verveloos en afgebrokkeld uit. Maar wel had je op heel veel plaatsen prachtig beschilderde muren en grafitti tekeningen. In een wijk wonen veel kunstenaars en schrijvers. In dat gedeelte waren de huizen ook in alle felle kleuren blauw, geel en rood geschilderd. Een mooi gezicht.
Voor de lol hebben we een rondje dwars door de stad met een klein busje gedaan. Dat was scheurend de helling af. Was blij, dat de remmen het toch deden. De terugrit bergop was met een rustiger chauffeur.

In de natuur hebben we niet zo heel veel wild gezien. Wel zie je overal straathonden, die er toch nog redelijk gezond uit zien. In het National Park ten noorden van Santiago was het verboden om je hond mee te brengen, maar ’s nachts leek het of de hyena’s rond je tent liepen. Het kampeerseizoen was voorbij, dus stonden we alleen op de camping. Tientallen honden hoorde je blaffen en huilen. We hadden onze eigen “huishond”, die de rest van de honden buiten de tent hield. Hij deed ook niet mee met alle blaf- en huilpartijen. Het was een heel lief beest, die de hele dag bij ons bleef (met uitzicht op een maaltijd). Ook een tocht van 6 uur liep hij vrolijk kwispelend mee. Toen we thuiskwamen plofte hij onder de tafel neer om alleen nog even overeind te komen toen het eten op tafel stond.
Wel dook er op de top van een berg een vos op, die waarschijnlijk af en toe voedsel vindt van de beklimmers. En in de schemering zagen we vlak voor onze voeten een behoorlik grote spin.
Al met al: het was een hele mooie reis.

Wij wensen jullie allemaal hele prettige paasdagen.

Foutje met uploaden van de foto's . Volgen zo spoedig mogelijk